nieuweling

,,Vader, ga alsjeblieft!'' snauwde Crevan naar de auto. Hij wou niet zo doen naar zijn vader, maar hij haatte het wanneer hij hem niet als een volwassene behandelde. Hij liet zijn vader níét meelopen, alsof hij dat zelf niet kon. ,,Dag Crev. Ik hoop...'' ,,Jaja,'' zei Crevan, terwijl hij zijn blik afwendde. Hij wierp zijn rugtas over zijn schouder - veel spullen had hij niet - en begon nonchalant naar de grote poort te wandelen. Hij keek expres niet om. Toen hij bij de poort was, keek hij toch om. Hij zou zijn vader een heel jaar niet zien... misschien nog wel langer, het lag eraan hoelang zijn onderzoek in het buitenland duurde. Crevan verdacht zijn vader ervan dat hij gewoon een lange vakantie nam, en van hem af wilde, maar hij had het nooit hardop gezegd. Hij opende de poort, en liep het lange pad af. Op een gegeven moment kwam hij bij een soort plein. Er stonden groepjes mensen te praten, en een paar jongens speelden verderop voetbal. Crevan ging op een bankje zitten, en haalde een boek uit zijn tas. Hij begon te lezen. Het kwam nerd over, maar Crevan maakte het nou niet bepaald uit wat de anderen van hem dachten. ,,Hai.'' Hij keek op, wie had dat gezegd?

"Hai." Had Rebekka gezegd tegen de nieuweling. "Ik ben Rebekka, en jij?" Vroeg ze en keek hem vriendeijk aan. Ze had haar viool in haar hand, en in haar andere hand haar streikstok. Ze keek naar de kul, ze was duidelijk ouder.

,,Ik ben Crevan,'' zei Crevan. Het viel op dat ze een viool in haar hand had. Nou, dan geven ze vast muzieklessen, dacht hij, en vrolijkte wat op. Hij vroeg zich af wanneer er lessen gegeven zouden worden, van de brief die hij bij zijn inschrijving thuis had gekregen was hij niet veel wijzer uit geworden. Het was in ieder geval niet zo druk op het plein. ,,Zit jij hier al lang, op dit internaat?'' vroeg hij.

"Nee." Zei ze zacht en dacht na. Ze keek hem aan, toen viel het op dat hij naar haar viool keek. "Vind je viool een mooi instrument?" Vroeg ze en dacht aan haar blad muziek. Ze speelde een klein muziekje, een stukje van Mozart. Ze glimlachtte; "Ik speel viool, piano, gitaar, cello en saxofoon." Zei ze en dacht aan haar vorige school, waar ze hadden ontdekt dat Rebekka een muziek talent wwas. "Ik wordt door iedereen Bekkie genoemd, dat is men bijnaam, heb jij een bijnaam?" Vroeg ze aardig aan hem.

Vind je viool een mooi instrument? Ik speel viool, piano, gitaar, cello en saxofoon. Crevan knikte. ,,Ja. Vroeger had ik een eigen gitaar. Maar knap zeg, hoe je Mozart speelt. Leer je dat hier?'' Normaal praatte hij nooit zoveel achter elkaar, en al helemaal niet met vreemde mensen op vreemde plaatsen. Maar tot zijn verbazing voelde hij zich al veel meer op zijn gemak dan onderweg naar dit internaat. ,,Ehm...'' Op de vraag of hij een bijnaam had, wist hij even geen antwoord. Had hij een bijnaam? Hij werd gewoon altijd Crevan genoemd, of 'die daar'. Ach, waarom ook niet. ,,Ja, noem me maar Cref. Dus ik noem jou gewoon Bekkie?'' vroeg Crevan. Opeens viel hem het op hoe lang Rebekka was, die was natuurlijk veel ouder. Hij voelde zich opeens weer ontzettend klein.

Rebekka knikte. "Stelt niets voor, ik heb nog geen muziekles hier gehad. Ze knikte weer. "Ja, noem me maar Bekkie." Zeiz ze en dacht even na. "Hoe oud ben jij?" Vroeg ze en dacht aan haar verjaardag. Haar ouders hadden haar ingeschreven bij dit internaat, omdat ze wisten dat Rebekka dat graag wou. Haar ouders zaten krap bij kas, dus was dit ideaal.

,,Bijna vijftien,'' zei Crevan, die zijn verjaardag pas weer in januari had. ,,Ik ga mijn boeken ophalen, enzo,'' zei hij. ,,Het lijkt me niet zo heel groot, ik zie je vast nog eens.'' Hij glimlachtte.

Rebekka vond het jammer dat hij wegging. "Loop ik anders even mee?" Vroeg ze en ging naast hem staan. "Ik ben pas zeventien geworden." Zei ze en keek naar Crevan. Hij was aardig.

,,Oh, ja, dat zou handig zijn,'' zei Crevan. ,,Ik ken hier nog hélémaal niets. Hoe oud was jij toen je hier kwam?'' Hij hees zijn rugzak over zijn schouder en keek omhoog. Er kwam een bui aan, en niet zo'n beetje ook. ,,Houd je van regen?'' vroeg hij. Daarna kon hij zich wel voor zijn kop slaan, wat een onnozele vraag. Hij keek een beetje om zich heen, en had geen idee welke kant hij uit moest.